මානවක තෙමේ ද මැදුරට පිවිස දිය නා පැහැයට නැග අගනා පර්යන්කයෙක්හි හුන්නේය. සේවකයෝ සක්විති රජෙකුට සුදුසුවූ බොජුන් එළවුහ. ඒ දෙදෙනාම අනුභව කොට පිරිවර ජනයා බැහැරව ගිය කල්හි රහසිගත වූ එක පාසු තැනෙක හුන්නාහ. මානවක තෙමේ බිරිඳ අමතා “සොඳුර! ඔබ මේ ගෙට එන්නී කොපමණ ධනයක් ගෙනාවා දැ”යි අසා, “ආර්යයන් වහන්ස! ගැල් පස් පනස් දහසෙකැ”යි කීවාය. “සොඳුර! ඔබ ගෙන ආ ඒ සියළු ධනයද, යම් තාක් මේ ගෙහි ඇත්තාවූ අසු සත් කෙළක් ධනයද, යන්ත්‍ර සවිකළ සැටක් පමණ තලාක ආදී කොට ඇති මාගේ මහත් වූ යම් වස්තු සම්පතක් වේද , ඒ සියල්ල ඔබට පාවා දුනිමි” යි කීය. එකල්හි ඕ තොමෝ “ආර්යයන් වහන්ස! ඔබ කොහි යන්නෙහිද? ” යි ඇසී. “සොඳුර! මම පැවිදි වෙන්නෙමි”යි කී කල්හි ඕ තොමෝ , “හිමියෙනි! මමත් ඔබගේ පැවිදිවීම බලා උන්නෙමි. මමද මේ සියළු සම්පත් හැර දමා පැවිදි වන්නෙමි”යි  කීවාය. ඔවුන්ට කාම, රූප, අරූප සංඛ්‍යාත භවත්‍රය ගිනි ගෙන දැවෙන්නාවූ පන්සලක් මෙන් පෙනී ගියේය.

ඔව්හු අවන් හලින් කහ වත් හා මැටි පා ගෙන්වාගෙණ ඔවුනොවුන් කෙස් බහා ” යේ ලොකෙ අරහන්තෝ තේසං උද්දිස්ස අම්හා කන් පබ්බජ්ජ!” යි “ලෝකයෙහි යම් රහතුන් වහන්සේ නමක් වෙත්ද, අපගේ පැවිද්ද උන් වහන්සේ උදෙසාය ” කියා පාත්‍රා පසුම්බියෙහි පාත්‍රයන් බහා අංශයෙහි එල්ලගෙන පහන් බටහ. ගෙහි දාසයන්ට හෝ කම්කරුවන්ට හෝ කිසිවෙකුටත් නොදැන්වුහ.

ඉක්බිති  ඔවුහු බමුණු ගමින් නික්ම තමන්ගේ කර්මාන්ත ගම දොරින් නික්ම යන්නාහුය. ඔවුන්ගේ තුදුස් ගම වැස්සෝ ඔවුන් හැඩහුරුකමින් ම හඳුනා ගත්හ. ඔව්හු හඬමින් ඔවුන් දෙදෙනාගේ පා මුල්හි හෙව “කිමෙක්ද? ආර්‍යයන් වහන්සේලා අප අනාථ කළාහු නොවෙත් දැ”යි කීහ. “සගයෙනි ! අපි ගිහි ගෙය ගිනිගත් පන්සලක් මෙන් සිතා පැවිදි වීමු. ඉදින් ඔබ හැම එක්කෙකා නිදහස් කරන්නමෝ නම් අවුරුදු සියයකිනුත් කළ නොහෙමු. නුම්බලාද නුඹලාගේ හිස් සෝදා දාස භාවයෙන් මිදී ජීවත් වව” යැයි කියා ඔවුන් හැම අඩමින් සිටියදීම නික්ම ගියහ. 

පිප්ඵලි තවුස් තෙමේ පෙරටුව ගමන් කරමින් මුළු දඹදිවම අගනා ස්ත්‍රිය වූ මේ භද්‍ර කපිලානි තොමෝ මා පසුපස එන්නීය. එය දකිනා ඇතැම් කෙනෙකුට, ‘මොවුන් පැවිදිවත් වෙන් වෙනු නොහැකිව තවුස් මහණ දමට නුසුදස්සක්ම කරන්නෙහ’ යි සිත් කෙලෙසා අපාය භාග් වීමට කරුණු තිබෙන හෙයින් මැයගෙන් වෙන්ව යාම මා හට වටනේය” යි සිත සිතා ගමන් කරන්නේ දෙමංසන්ධියක් දැක එහි නැවතුනේය. භද්‍රාවෝද එතැනට පැමිණ  වැඳ සිටියාය.

හෙතෙමේ ඇය අමතා,“සොඳුර මා පසු පස එන්නාවූ ඔබ වැනි ස්ත්‍රියක දැක, “මොව්හු පැවිදිවත්  වෙන් වෙනු නොහැක්කාහ” යි සිතා අප කෙරෙහි සිත් දුෂණය කොට මහජනයා අපාය භාග වන්නේය. මේ මං  දෙකෙන් ඔබ එක මගෙකින් යව. මම අනෙක් මගෙන් යන්නෙමි” යයි කීය. ඕතොමෝද, “එසේය ආර්‍යයන් වහන්ස! මාගම්හු නම් පැවිදි වුවන්ට කිළුටෙක. එහෙයින් පැවිදි වූ පසුත් වෙන් නොවන්නාහු යැයි අපගේ කිළුටක් දක්නා හෙයින් එවැනි දොස් නැති වීම සඳහා ඔබ එක මගෙකින් වදිනු මැනව. එසේ ඇති කල්හි වෙන් වන්නෙමි” යි ඔහු තෙවරක් පැදකුණු කොට සිව් තෙනෙක්හි බැස වැද  හෙව, දස නිය එකට පිහිටුවා ඇඳිලි බැඳ, කල්ප ලක්ෂයක් පමණ වූ දීර්ඝ  කාලයෙක සිට කරගෙන ආ මිත්‍ර සම්බන්ධය අද බින්දෙන්නේයයි කියා, “ස්වාමිනි!  ඔබ දක්ෂිණ ජාතික වන බැවින් දකුණු මාර්ගයෙන් වඩිනු මැනව. අප මාගම්හු නම් වම් ජාතිකයෝය. එහෙයින් අපට වම් මග වටනේය “යැයි කියා යලිදු වැඳ මාර්ගයට පිලිපන්නය.

ඔවුන් එසේ වෙන් වූ කල්හි දෙලක්ෂ සතලිස් දහසක් පමණ වූ මේ මහා පොළොව, සක්වල ගල හා මහ මේර පව්ව ද දැරීමට හැකි වුවත් ඔබ වහන්සේලාගේ ගුණ රාශිය දැරිය නොහැක්කෙමි මෙන් ශතරාව සහශ්‍රරාවයෙන් කම්පා වුවාය. ඒ හඬ අහසෙහි හෙණ හඬක් මෙන් පැවතින. සක්වල පව්වද නැමුනේය.

එකල්හි අපගේ සම්මා සම්බුදු රජාණන් වහන්සේ වේළුවන මහා විහාර ගඳ කිලියෙහි වැඩ සිටි සේක්, පොළෝ කම්පා වීම අසා කවර හෙයකින් මේ මහා පොළොව කම්පා වෙනේ දැයි ආවර්ජනා කරන සේක් , පිප්ඵලි මානවක තෙමේද, භද්‍ර ක්කපිලානියද සියළු සම්පත් හැර දමා මා උදෙසා පැවිදි වුවාහුය. ඔවුන් දෙදෙනා වෙන්වූ මොහොතෙහි ඒ දෙදෙනාගේ ගුණ බලයෙන් මේ මහා පොළොව කම්පා වුවාය’ යි දැක, ගඳ කිලියෙන් නිමක තමන් වහන්සේම පා සිවුරු ගෙන ශ්‍රාවකයන් අතුරෙන් කිසිවෙකුටත් නො අමතා, තුන් ගව පමණ පෙර ගමන් කොට , රජගහ නුවර ටද නාලන්දා නුවරටද අතරෙහි වූ බහු පුත්‍රක නම් නුග මුල්හි පලක් බැඳ වැඩ හුන් සේක. එසේ වැඩ හිඳිනා සේක්, අන්‍ය වූ පන්සුකුලධරයන් වහන්සේලා මෙන් වැඩ නොසිට බුද්ධ වේශයෙන්ම, අසු රියනක් පමණ තැන සවණක් ඝන බුද්ධ රශ්මින් විහිදුවමින් වැඩ හුන් සේක් මය. එකෙනෙහි ගැල් සත් කුළු ගෙවල්  ආදීවූ නොයෙක් ප්‍රමාණයන්ගෙන් යුත් බුදු රැස් ඔබිනොබ සැලෙමින් දිවන්නාහු, සඳ දහස් , හිරු දහස් නැගී කලෙක්හි මෙන් ඒ වනය ඒකාලෝක කළහ. දෙතිස් මහා පුරිසලක්ෂනයන්ගෙන් දිලිහෙන්නාවූ ඒ වනය තරු සමුහයකින් බබලන අහස සෙයින්ද  අතිශයින් ශෝභමාන විය. 

නුග රුකෙහි කඳ වනාහි සුදු වන්නේය. පත්‍රයෝ නිල් වන්නාහ. එසේ වුවද එදවස්හි වනාහි සිය ගණන් ශාඛාවෙන් යුක්ත වූ එය රන් වන් විය. ඒ පිප්ඵලි තවුස්තෙමේ මෙතෙම මාගේ ශාස්තෘන් වහන්සේ වන්නේය. මගේ පැවිදිවීම මුවුන් වහන්සේ උදෙසාය යැයි දුටු තැන් පටන් නැමී නැමි ගොස් තුන් තැනෙක්හි බැස හේවා වැඳ

“සත්තා මේ භන්තේ භගවා සාවකෝ
හමස්මි සත්ථා මේ භන්තෙ
භගවා සාවකෝ හමස්මි” යි යනුවෙන්

“ස්වාමිනි භාග්‍යවතුන් වහන්ස ! 
ඔබ වහන්සේ මගේ ශාස්තෘ වරයානෝය.
මම ඔබ  වහන්සේ ගේ ශ්‍රාවක වෙමි”යි තෙවරක් ම කීය.

ඉක්බිති භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඔහු අමතා “කාශ්‍යපයෙනි ! තොපගේ මේ යටහත් පැවැත්ම මහා පොළොවට කරන්නෙහි නම්, ඕද  එය ඉවසීමට නොහැකිව සැලී යන්නීය. තථාගතයන් වහන්සේගේ ගුණ ගාම්භීරත්වය දන්නා වූ ඔබ විසින් කරණ ලද ප්‍රණිපාතය මගේ ලෝම මාත්‍රයකුදු සෙලවීමට නොපොහොසත්ය. කාශ්‍යපය ! හිඳ ගනුව, තොපට දායාද දෙන්නෙමි,” යැයි වදාර ඉක්බිති – 

“තස්මාහි  කස්සප එවං සික්ඛ් තබ්බන්,
තිබ්බන් මේ හිරොතප්පන් පච්චුපට්ඨිතන් භවිස්සති.
තෙරේසු නවේසු මජ්ජිමේසු වති,
එවන්හිතේ  කස්සප සික්ඛා තබ්බන්

යං කිංචි ධම්මං සොසසාමි,
කුලුප සන්හිතං සබ්බං තං අටටි කත්වා
සබ්බ චේතසෝ හරිත්වා
ඔහිත සොතෝ ධම්මං සුනිස්සමිති
එවන්හි තේ කස්සප සික්ඛි තබ්බන්,

සාත සහගතාව මෙ කායගතා සති න  විජහිස්සතී ති,
එවන්හි තෙ කස්සප සික්ඛි තබ්බන් ,ති“ යනුවෙන් 

“එසේ හෙයින් කාශ්යප ! තොප විසින් මෙසේ හික්මිය යුතු වන්නේය.
කාශ්‍යපය ස්ථවිර, මද්‍යයම, නවක සියලු භික්ෂුන් කෙරෙහි මහත් වූ හිරි ඔත්තප්ප එළඹ සිටියේය” යි තොප විසින් හික්මිය යුත්තේය.
කුසල් වඩන්නාවූ යම් ධර්මයක් අසන්නේද අර්ථ වශයෙන් සිත් හි තබා ගනිමි’යි  යොමා ගත් කන් ඇතිව ධර්ම ශ්‍රවනය කරන්නේයැයි තොප විසින් හික්මිය යුතුය.
කාශ්‍යපය ! සැපය පිණිස ම සරන්නාවූ මගේ කය පිළිබඳ  මනා සතියෙන් යුතුව හැසිරෙමැයි  කායගතා සතිය වඩමින්ව හැසිරෙව!”

මෙසේ කාශ්‍යප ශ්‍රමනයන් බ්‍රාහ්මණ වංශයෙන් එන්නෙකු බැවින් ජාති මානය දුරලීමට පළමු අවවාදයද, බහුශ්‍රුත භාවය නිසා උපදනා අහංකාරය නැසීම පිණිස දෙවන අවවාදයත්, උපධි සම්පත්තිය නිසා උපදනා ආත්ම දෘෂ්ඨිය දුරලීමට තෙවන අවවාදයද වදාළ සේක.

යම් ඒ තෙවැදෑරුම් වූ අවවාදයෙක් වීද, එය පිළිගැනීමම මහා තෙරුනට උපසම්පදාව විය. මේ අවවාද ප්‍රතිග්‍රහණ උපසම්පදා තෙමෝ මහා කාශ්‍යප ස්ථවිරයන් වහන්සේට අනුදැන වදාළ සේක. ඉම්බිති බුදුහු එම නුග රුක් මුලින් නික්ම ඒ කාශ්‍යප තෙරුන් වහන්සේ සමග මහ මගට පිළිපන් සේක. ශාස්තෘන් වහන්සේගේ ශ්‍රී ශරීරය දෙතිස් මහා පුරිස් ලකුණින් විසිතුරු විය. මහා කසුප් තෙරුන් වහන්සේගේ ශරීරය සප්ත මහා පුරුෂ ලක්ෂනයෙකින් හෙබියේය. උන් වහන්සේ කසුන් මහ නැවෙක්හි පසු බඳ සේ ශාස්තෘන් වහන්සේ අනුව ගියහ. බුදුහුද ටික තැනක් වැඩමවා මගින් ඉවත්ව එක්තරා ගස් මුල වැඩ හිඳිනු කැමැති බව දැක්වුහ.

එකල්හි මහසුප් තෙරණුවෝ ශාස්තෘන් වහන්සේ වැඩ හිඳිනු කැමැති යැයි දැන , තමා පෙරෙවි පට පිළියෙන් කළ සඟල සිව්ර සිව් ගුණයක් කොට අසුන් පැනවුහ. ශාස්තෘන් වහන්සේ එහි වැඩ හිඳ එය අතින් පිරිමදිමින් 

“මුදුකා ඛො ත්‍යායං කස්සප! පට පිලොතිනං සංඝාටි” යනුවෙන්  “කාශ්‍යපය ! පට පිළියෙන් කල මේ සිවුර ඉතා  මොලොක්ය” යි වදාළ කල්හි, ශාස්තෘන් වහන්සේ මගේ සඟල සිවුරෙහි මොලොක් බව වද්දරති. උන්වහන්සේ මෙය පොරවනු කැමති වන සේකැයි සිතා,

“ස්වාමිනි ! භාග්‍යවතුන් වහන්ස ! සඟල සිවුර පොරවා වදාළ මැනව”යි කීහ. එවිට බුදු රජාණන් වහන්සේ, ” කාශ්‍යපය! තොප කුමක් පොරවන්නෙහි දැයි අසා වදාළ කල්හි, “ස්වාමිනි! ඔබ වහන්සේගේ සිවුර ලැබෙන්නේ නම් එය පොරවන්නෙමි”යි කීහ. බුදුහු, “කිමෙක්ද කාශ්‍යපය ! පරිභෝගයෙන් දිරාගිය මේ පංසුකුල චීවරය දරන්නට හැකි වෙහිද? මා විසින් මේ පංසුකුල වත ගත් දවසෙහි, දිය පොළොව අවසන් කොට ඇති මේ මහ පොළොව කම්පා විය. මේ  බුදුවරයන්ගේ පරිභෝගයෙන් දිරාගිය සිවුරු නම් ස්වල්ප ගුණ ඇත්තවුන් විසින් දැරිය නොහැක. පිළිවෙත් පිරීමෙහි සමත් වූ , ජාතියෙන්ම පංසුකුලික වූ, ප්‍රතිබලයක්හු විසින්ම  පරිභෝග කළයුතු වන්නේය යැයි වදාරා තෙරුන් එඅහන්සේගේ සිව්ර තමන් වහන්සේ පොරොවා, තමන් වහන්සේ විසින් පරිභෝග කල සිව්ර තෙරුන් බ්වහන්සේට දුන් සේක.

කුමක් හෙයින් බුදුරජාණන් වහන්සේ මේ මහසුප් තෙරුන් සමග සිව්රු මාරු කිරීම කළ සේක්ද යත්, ඒ තෙරණුවන් තමන් වහන්සේ ගේ ස්ථානයෙහි පිහිටවනු කැමැති බැවින් උන් වහන්සේට මෙබඳු සිතෙක් උපන. මේ ශාරිපුත්‍ර මෞද්ගලයයාණෝ බොහෝ කල් නොසිටින්නාහ. කාශ්‍යප තෙම වනාහි එක් සිය විසි හවුරුද්දෙකට ආයු ඇත්තේ මාගේ පරිනිර්වාණයෙන් පසු ධර්ම විනය සංගායනා කරවා මාගේ සාසනය පන් දහසක් හවුරුදු පැවැත්ම ඇති කරන්නේය යයිද, එසේම භික්ෂුහු කාශ්‍යප තෙරුන්ගේ වචනය මනාව පිලිපදින්නක් කොට සිතන්නාහු යයිද සිතා, සිව්රු මාරු කිරීමෙන් තමන් වහන්සේගේ ස්ථානයෙහි තබා වදාළ සේක.

මෙසේ දෙදෙනා වහන්සේ සිව්රු මාරු කල කෙනෙහි මේ මහ පොළෝ තොමෝ, ‘ස්වාමිනි ! දුෂ්කර දැයක් කල සේක. තමා විසින් පෙරෙවි සිව්ර ශ්‍රාවකයෙකුට දුන් වීරූ බුදු වරයෙක් නම් නැත. මම වනාහි ඔබ වහන්සේගේ ගුණ කඳ දැරීමට නොහැකි වෙමි’යි කියන්නියක මෙන් ජල පොලොව අවසන් කොට ඇත්තී මහත් සෙයින් කම්පා වුවාය.

තෙරුන් වහන්සේද, දැන් මා විසින් බුදු රජාණන්වහන්සේ ගේ පාරිභෝගික චීවරය ලබන ලද්දේය. මෙයින් මතු මා විසින් කළ යුතු කුමක් ඇත්දැයි උඩඟු බවෙක් නැතිව බුදු රජාණන් වහන්සේ සමීපයෙහි තෙළෙස් ධුතාංගයන් සමාදන්ව, සත් දවසක් පෘතග්ජනව සිට, අටවැනි දින අරුණු නැගෙත්ම, සිව් පිළිසිඹියා සමග රහත් බවට පැමිණි සේක.

ශාස්තෘන් වහන්සේද,
“කස්සපෝ භික්ඛවෙ චන්දුපමෝ කුලානි උජසංඛමති.
අපකස්සේව කායන් අපකස්ස චිත්තං 
නිච්චං නචෝ කුලෙසු අප්පා ගබ්භෝ“ යි

“මහණෙනි! මේ මහා කාශ්‍යප තෙම  චන්ද්‍රයාට බඳු උපමා ඇත්තේ කුලයන් කෙරෙහි එළඹෙන්නේය. යම් සේ චන්ද්‍රයා අහස් තෙලෙහි උදා වුයේ කිසිවෙකු සමග සන්තාවයක් හෝ ස්නේහයක්  හෝ, ආලයක් හෝ නිකාන්තියක් හෝ පැතීමෙක්  හෝ පරියුට්ඨනයක් හෝ නොකෙරේද, එසේ වුවද මහ ජනයා හට ප්‍රිය මනාප වෙයි. එපරිද්දෙන්ම මේ මහා කාශ්‍යප තෙම කිසිදු සත්තවාදියක් නොකොට ක්‍ෂත්‍රියාදී සිව් කුලය කරා එළඹෙන්නේය. ඒ සත්තවාදීන් නො කිරීමෙන් කය, සිත ඉක්ම නිරතුරුවම ආගන්තුකයෙකුගේ කුලයන් කරා එළඹෙන්නේය.”

යනාදී වශයෙන් තෙරුන් වහන්සේට පසසා ඉන් මෑත භාගයෙහි මේ කස්සප සංයුක්තයම  අර්තොපත්ති කොට

“එත ධග්ගං භික්ඛවේ  මම සාවකානං  
භික්ඛුනං ධුතවාදීනං යදි දන් මහා කස්සපෝ“ යනුවෙන්  “මහණෙනි! මාගේ ශ්‍රාවක ධුතවාදී සංඝයා අතුරෙන් මේ මහා කාශ්‍යප ස්ථවිර තෙම අග්‍ර යැ”යි අග්‍රස්තානයෙහි තබා වදාළ සේක.

මේ තෙරුන් වහන්සේ ධුතවාදී භික්ෂුන් අතුරෙන් කෙසේ අග්‍ර වීද යත්?

• මේ  සාසනයෙහි වනාහි ධුතාංගධරයන් අතර තමන් ධුතාංග සමාදන්ව පරහට  ධුතන්ගයෙන් අවවාද නොකරන ධුතාංගධරයෙක්ද ඇත.
• තමා ධුතංග සමාදන් නොවී  අනුන්ට ධුතංගයෙන් අවවාද කරන්නෙක්ද ඇත.
• තමා දුතංග පුරමින්  පරහටත් ධුතාංගයෙන් අවවාද කරන්නෙක්ද ඇත.
• තමාද ධුතාංග සමාදන් නොවී අනුන්ටත් ධුතන්ගයෙන් අවවාද නොකරන්නෙක් ද වෙති.

මේ මහා කාශ්‍යප තෙරුන් වහන්සේ  වනාහි පංසුකුලිකාදී තෙළෙස් ධුතාංගයන් සමාදන් වූ සේක. සබ්‍රහ්මසරුනට  නිතර නිතර ධුතන්ග සමාදානයෙහි අනුසස් දක්වමින් අවවාදානුසාසනා කරණ සේක. එසේ හෙයින් උන්වහන්සේට පන්සියයක් ධුතාන්ගධාරී භික්ෂුහු නිත්‍ය පිරිවර වුහ. මේ සාසනයෙහි බුදුන් වහන්සේ හැර මුන් වහන්සේට වැඩියෙන් ගුණවතේක්ද සමානයෙක්ද නැත්තාහ. එසේ හෙයින් සිංහ නාද කරන්නාවූ උන් වහන්සේ ;

“යාවතා බුද්ධ ඛෙත්තම්ගි  – ටපයිත්වා මහා මුණින්, 
ධුත ගුනේසු විසිට්ඨේ හන්  – සදිසෝ මෙ න විජ්ජති, ”  යනුවෙන්

“මේ බුදු සසුන්හි සර්වඥයන් වහන්සේ හැර මට වඩා ශ්‍රේෂ්ඨයෙක් නැත. මා හා සමානයෙක් නැතැයි” වදාළ සේක.

මේ මහ කසුප් මහා තෙරුන් වහන්සේ වනාහි නිතර සමාපත්ති සුවයෙන් වසන සේක. ගමට පිඬු පිණිස වැඩමවූ කල්හිදු, “යම් කෙනෙක් මා හට භික්ශාවක් හෝ ගඳ මල් ආදීන් සත්කාරයක් හෝ කරන්නාවූ වෙත් ද, ඔවුන් ගේ ඒ පුණ්‍ය කර්මය මහත් ඵල වේවා !”යි දොරෙහි දී සමවතින් නැගී සිටම  ඒ භික්ෂාව හෝ පුජා සත්කාරාදිය පිළිගන්නා සේක. බුන්වහන්සේ නිරෝධ සමාපත්තියට සම වැද එයින් නැගී පිඬු සිඟා වැඩිය දිනවල පින්ඩ පාතය  පිළිගැන්වීමෙන් කාකවලිය ආදී බොහෝ දිළින්දෝ ද දිට්ඨ ධම්ම වේදනීය විපාක වශයෙන් එම ආත්මයෙහිම සිටු සම්පත් ආදිය ලැබුහ. දෙවියෝද උන්වහන්සේට භික්ෂාව පිළිගැන්වීමට රිසි වෙති.

නිරෝධ සමාපත්තියට සම වැද  ඉන් නැගී පිඬු පිණිස හැසිරෙන්නාවූ උන් වහන්සේට පිඬු පිළිගන්වනු කැමැතිව සක් දෙව් රජුගේ පරිචාරිකා වූ පන් සියයක් දෙවඟනෝ පිඬු බඳුන් පන් සියයක් ගෙනවුත් අතර මග සිට, “වහන්ස ! මේ පිණ්ඩපාතය  පිළිගැනීමෙන් අපට සංග්‍රහ කල මැනව” යි කිවුය. එකල්හි උන් වහන්සේ , මම දිගීන් හට සංග්‍රහ කරමි’ යි  කියා පිළි නොගත්හ.සක්දෙවි රජ ඒ අසා සුජාතා නම් අසුර කන්‍යාව සමග මහළු වෙසක් ගෙන නුල් කටිමින් හුන්නේය. ඒ දුටු තෙරුන් වහන්සේ (ආවර්ජන නොකළ හෙයින්) මොහු මහළු කලද කර්මාන්ත කෙරෙති.  මොවුනට වැඩි තරම් දුගියෝ නැත්තාහ යි සිතා ඔවින්ට සංග්‍රහ කිරීම පිණිස එහි වැඩ පිඬු පිළිගත්හ.

ඉක්බිති උන්වහන්සේ ඒ අතිශයින් ප්‍රනීත වූ පිණ්ඩපාතය දැක මොහු කවරෙක් දෝ’යි ආවර්ජනා කොට බලනුයේ දෙදෙව් ලොවට අධිපති වූ ශක්‍ර දේවේන්ද්‍රයා බව දැක, “එම්බල ශක්‍රය! දුප්පතුන්ගේ සම්පත් පැහැරගන්නාවූ තෝ විසින් බැරෑරුම් වුවක් කරණ ලදැයි කීහ. 

ඉක්බිති සක් දෙව් රජ තෙරුන් වැඳ , මහසුප් තෙරණුවන් විෂයෙහි උතුම් දනක් පිහිටුවනු ලදැයි සතුටු සිත් ඇතිව උදම් අනමින් ගියේය. සර්වඥයන් වහන්සේ ඒ දිව කණින් අසා

“මාගේ පුත්‍රයා වැනි පිණ්ඩපාතිකයන්ට දෙවියෝද මිනිසුන්ද ප්‍රිය වෙතැයි”  වදාරා ඉක්බිතිව –

“පිණ්ඩපාතිකසස භික්ඛු නො  – අත්ත භාරස්ස අනඥඥ පොසිනෝ, 
දෙවා පිහයන්ති තාදී නො  – උපසන්තස්ස සදා සති මතෝ”  යනු හෙයින්

“ස්වල්ප වූ ද සුලභ වුද නිවැරදි වූ ද, සිව් පසයෙන් තමාම පෝෂණය වන්නාවූ
අනෙකෙකු පෝෂණය නොකරන්නාවූ සන්සිඳුනාවූ කෙලෙස් ඇති,
හැම කල්හිම එළඹ සිටි සිහිය ඇති පිණ්ඩපාතික භික්ෂුවහට
දෙවීයෝද මිනිස්සුද ප්‍රිය කෙරෙති” යි උදන් ඇනුහ. 

මේ මහසුප් තෙරුන් වහන්සේ කෙරෙහි සිත් පහදවා ගත අසු දහසෙක් මනුෂ්‍යයෝ දෙව් ලොව උපන්නාහ. උන් වහන්සේට උවැටන් හොට දෙව් ලොව උපන් දෙවියෝ සම්පත් තහවුරු කරගන්නා අටියෙන් , දෙව් ලොවින් අවුත් පන්සල නැමද පානීය පරිභෝජනීය පැන් එළවා තබා, ආරාමිකයන් සෙයින්ම පිළිවෙත් කොට යන්නාහුය.

තවද, මේ තෙරුන් වහන්සේ එක් දිනක් පිඬු සිඟා වඩනා සේක්  ලාදුරු රෝගියෙකුගේ ගෙදොරට පිඬු පිණිස වැඩි කල්හි  බත් බුදිමින් සිටි හෙතෙම, තෙරුන් වහන්සේ දැක පිණ්ඩපාතය පාත්‍රයෙහි බහාලන්නේ  ඔහුගේ කුණුවූ ඇඟිල්ලක් ගිලිහී පාත්‍රයට වැටුනේය. තෙරුන් වහන්සේද එය පිළිකුල් නොකොට ම ඔහුගේ ප්‍රසාදය ත් හිත වැඩ පිණිසත් එහි වැඩ හිඳ ඒ ඇඟිල්ල ඉවත් කොට පිණ්ඩපාත භෝජනය වළඳා වැඩි සේක. වැළඳු පසුද පිළිකුලක් නුපන්නේය.. එසේ හෙයින්

“සෙනනම්හා ඔරුය්හ – නගරන් පිණ්ඩාය පාවිසින් , 
භුජ්ජන්තන් පුරිසං කුට්ඨින් – සක්කච්චන් තං උපට්ඨ හින්,

සො තං පක්ඛෙන හත්තෙන – ආලෝපං උපනාමයි,
ආලෝපං පක්ක්හි පන්තස්ස – අංගුලි පෙත්ථ ජිජ්ජට.

කුඩඩමුලඥ නිස්සාය – ආලෝපං තං අභුඥජි සං,
භුඥජ මානේච භුත්තේවා – ජෙගුච්චන්  මෙ න විජ්ජයි”.

වශයෙන් තමාගේ ප්‍රතිපත්තිය ප්‍රකාශ කල සේක.

මේ තෙරුන් බුදුන් සමග දෙව්රම් වෙහෙර වැඩ වාසය කරණ සමයෙහි එක් උවැසියක් තොමෝ මහසුප් තෙරුන් දැක පුර්ව ජන්මයෙහි තමාගේ පුත්‍ර වූ බැවින් , දරු පෙම් උපදවා එතැන් සිට උන්වහන්සේ ට දිනක් පාසා බත් සරළුවක් දුන්නාය. තෙරුන් වහන්සේ බුදු රජාණන් වහන්සේට වඩා සතරඟුලක් පමණ උසින් අඩු වුහ. බුදුන් හා එක් වැනි දෙපා ඇත්තාහ. එහෙයින් මේ තෙරුන් දුටු බොහෝ දෙන බුදුන් යැයි රැවටෙති.

දිනක් බුදු රජාණන්වහන්සේ, දෙතිස් මහා පුරිස් ලකුණු සඟවා ගෙන, අප්‍රසිද්ධව අන්‍යතර පින්ඩපාතික භික්ෂුවක් සෙයින් පිඬු සිඟා වැඩි සේක. එකල්හි ඒ ස්ත්රියද උන්වහන්සේ දැක මහසුප් තෙරුන් යැයි සිතා තෙරණුවන්ට දෙනු පිණිස තබාගෙන සිටි බත් සරළුව බුදු රජාණන් වහන්සේට පිදුවාය. උන්වහන්සේ එය පිළිගෙන බැහැරව වැඩි කල්හි, මහසුප් තෙරුන් වහන්සේ ද පිඬු පිණිස ඒ ගේදොරටම වැඩි සේක. එවිට ඒ උපාසිකාවෝ මපුතනුවන් යැයි සිතා අන් මහන්කෞ හට බත් පරළුව පිදීමි. මට වුයේ මහත් විනාශයෙක යැයි කියා කියා බුදුන් පසු පස එලවා ගොස්, “වහන්ස! මදක් සිටින්නැයි කියා බුදුන්ගේ පාත්‍රයට අත ලා , බත් සරළුව උදුරාගෙන ගොස්, මහසුප් තෙරුන්ට පිළි ගැන්වුවාය.

උන් වහන්සේ  ඇය  බුදුන්වහන්සේට කල පරිභවය  දැක, “මාගේ ස්වාමි දරුවූ බුදු රජාණන් වහන්සේ හා මා එක නුවර පිඬු සිඟන හෙයින් මේ සා මහත් පරිභවයක් වුයේයැයි සංවේග උපදවා, “අද පටන් දිවි හිමියෙන්  බුදුන් වහන්සේ සමග එක ගමක නොසිගමි ” යි අධිෂ්ඨාන කොට හිමාලය වනයට වැඩමවා එක් පබ්භාරයෙක්හි වසන සේක්, “ඉදින් බුදු රජාණන් වහන්සේ මා නොම දැක පිරිනිවී සේක් නම් මේ ලෙන් දොර ඇති රුකෙහි මල් පරව බිම වැගිරේවා !  ඒ ලකුණෙන් බුදුහු පිරිනිවී යැයි දැන ගන්නෙමි” යයි ඉටා බොහෝ කලක්ම එහි විසුහ.